Sexual and Gender Based Violence (SGBV) is one of the most prevalent human rights violations in Sri Lanka. Women, girls, and gender diverse communities face physical, sexual, psychological and economic violence in public and private spaces, exacerbated by the COVID-19 pandemic and subsequent polycrises in Sri Lanka – and manifesting both offline and online.
1 in 3
Women globally
have experienced physical and/or sexual violence by an intimate partner or non-partner. (WHO)
1 in 5
Women in Sri Lanka
have experienced sexual and/or physical violence by an intimate partner in their lifetime. (UNFPA)
1 in 3
Female homicides or femicides
in Sri Lanka are directly related to intimate partner violence (UNFPA)
There is also a huge trust gap in the justice and law enforcement system among the public, resulting in limited reporting of sexual and gender-based violence (SGBV) cases to the authorities. Only between 4% and 10% of sexual and other forms of GBV cases are believed to be reported to authorities, and victim-survivors are forced into a culture of silence and are reluctant to officially enter the justice pathway (Bureau for the Prevention of Abuse of Children and Women, 2023). There is also a lack of protection from revictimization (i.e., threats and intimidation), which further discourages victim-survivors and witnesses from coming forward to report.
What Were You Wearing?
In an effort to draw attention to and address this culture of impunity and inspired by the ‘what were you wearing?’ exhibitions from across the world, UNDP Sri Lanka curated a trilingual exhibition displaying an array of clothing worn by victim-survivors of sexual and gender-based violence, accompanied by very real stories and first-hand experiences. This was made possible through the support of the Government of Canada and the Royal Norwegian Embassy.
The display carries clothing items relating to stories from a teacher, a nurse, a pregnant woman, a young daughter abused by her father, a group of young boys playing football, a group of friends travelling together in a school van - and many more.
These stories demonstrate how nobody ever asks to be sexually assaulted, and that sexual and gender-based violence can happen to anyone – it is a pervasive problem and a grave human rights violation.
“I was late to go to school so I got into a three-wheeler from the top of my lane. As soon as I sat down the driver adjusted the rear-view mirror, I didn’t think anything of it. But then it occurred to me that he was looking at my breasts and waist through the silk saree. I tried to adjust the saree fold, but he was smacking his lips and touching himself.
I told him to stop the three-wheeler as I wanted to get out. But he repeatedly said he would drop me off at the school. It was 6.30 in the morning.
I was contemplating ways to jump out of the moving vehicle but knew the saree would not make it easy. I was so relieved when he finally stopped at the gate of the school. I could not focus on teaching that day.”
"அன்று பாடசாலைக்குச் செல்ல தாமதமாகிவிட்டது. அதனால் நான் தெருமுனைக்குச் சென்று த்ரீவீலர் ஒன்றில் ஏறினேன். நான் திரீவிலில் அமர்ந்தவுடனே எனது வண்டி ஓட்டுனர் வாகனத்தின் கண்ணாடியைச் சரிசெய்தார். அதை நான் பெரிதுபடுத்தவில்லை. ஆனால் அதன் பின்னர்தான் அவர் எனது சில்க் புடவையின் ஊடாக எனது மார்பையும் இடுப்பையும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. எனது முந்தானையை சரிசெய்ய முயற்சி செய்தேன். ஆனால் அவன் தனது உதடுகளைக் கடித்தவாறு என்னை பார்த்தவாறு தன்னைத் தானே தடவிக் கொண்டிருந்தான்.
நான் த்ரீவிலரிலிருந்து இறங்கிவிட எண்ணியதால், நான் அவனை த்ரீவிலரை நிறுத்தச் சொன்னேன். ஆனால் அவன் பாடசாலையிலேயே இறக்கிவிடுவதாக மீண்டும் மீண்டும் சொன்னான். அப்போது மணி காலை 6.30.
நான் ஓடுகின்ற வாகனத்திலிருந்து குதிக்க வழியேதும் உள்ளதா என சிந்திக்கும் போது எனது புடவை அதற்கு இலகுவில் இடமளிக்காது என்பதை அறிந்தேன். இறுதியாக பாடசாலை வாயிலில் அவன் வாகனத்தை நிறுத்தியதும்தான் எனக்கு நிம்மதியாக இருந்தது. அன்று முழுவதும் என்னால் கற்பிப்பதில் கவனம் செலுத்த முடியவே இல்லை."
“The security uncle (guard) of our Sunday school checks our uniform every Sunday morning as we enter the temple. He told us that he will help us adjust their lama saree. We loved coming to the temple early in the morning with our flower baskets, wearing the lama saree. I even wore a white beaded necklace that made me feel very beautiful.
He was older than our fathers and was very friendly. He had been in the temple for a long time. Some of us used to sit in his lap while we waited for our parents to pick us up after school.
Later we heard that he was arrested by the police. Only after several years did we realize that he was imprisoned for molesting a classmate of mine. We were only 9 years old then.”
எங்களுடைய ஞாயிறு பாடசாலையின் சிக்கியுரிட்டி அங்கிள் (பாதுகாப்பு உத்தியோகத்தர்) நாங்கள் விகாரைக்குள் நுழையும் போது எங்களுடைய சீருடைகளை பரிசோதிப்பார். அவர் எங்களுடைய லமா சாறியை சரிசெய்ய உதவி செய்வதாக எங்களுக்குச் சொல்லுவார். காலையிலேயே மலர்க் கூடைகளுடன் லமா சாறி அணிந்து விகாரைக்கு வருவதை நாங்கள் பெரிதும் விரும்பினோம். நான் வெள்ளை முத்துமாலை ஒன்றையும் அணிந்திருப்பேன். அது என்னை மேலும் அழகாகக் காட்டியதாக நான் உணர்ந்தேன்.
அவர் எங்களுடைய அப்பாமாரை விட வயதில் மூத்தவர். அத்துடன் நட்பாகப் பழகுவார். அவர் பலகாலமாக விகாரையில் இருப்பவர். சில பிள்ளைகள் எமது பெற்றோர் எம்மை அழைத்துச் செல்ல வரும்வரை அவரது மடியில் அமர்ந்திருப்பார்கள்.
பின்னர் அவர் பொலிசாரால் கைது செய்யப்பட்டதாகக் கேள்விப்பட்டோம். அவர் என்னுடைய வகுப்புத் தோழியொருவரை துஷ;பிரயோகம் செய்தமைக்காக சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளார் என்பதை சில வருடங்களுக்கு முன்னர்தான் தெரிந்து கொண்டோம். அப்போது எங்களுக்கு 9 வயதுதான் ஆகியிருந்தது.
“I was on my way home after tennis practice wearing a tennis skirt. When we were stuck in traffic, a guy on a motorbike kept staring at my legs through the car window. I felt so uncomfortable and just froze.
I was only 16 and played tennis for my school. The skirt was what everyone wore for practices. It made playing very comfortable. Our team had matching frilly skirts. On my way home, I was wondering whether it was the fault of the skirt that the bike rider kept looking at me that way.”
"நான் எனது டென்னிஸ் பயிற்சியை முடித்துவிட்டு டென்னிஸ் பாவாடையணிந்து வீட்டுக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தேன். நாங்கள் வாகன நெரிசலில் சிக்கிக் கொண்டிருந்தபோது, மோட்டார் சைக்கிளில் வந்த ஒரு இளைஞன் எனது கால்களை கார்க் கண்ணாடியூடாக வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அது என்னை சங்கடத்துக்குள்ளாக்கியதுடன் உறைந்து போக வைத்தது.
அப்போது எனக்கு 16 வயதுதான். பாடசாலைக்காக டென்னிஸ் விளையாடினேன். அப் பாவாடை நாம் அனைவரும் விளையாடும் போது அணியும் பாவாடைதான். விளையாடுவதற்கு அது மிகவும் வசதியாக இருக்கும். எங்களுடைய அணிக்கு சுருக்கு வைத்த பாவாடை வழங்கப்பட்டிருந்தது. மோட்டார் சைக்கிள் இளைஞர் அப்படிப் பார்ப்பதற்கு இந்தப் பாவாடையில் தான் ஏதும் தவறு இருக்கிறதோ என வீட்டுக்குப் போகும் வழிநெடுகிலும் நான் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தேன்."
“I was seated in the bus with my school bag on my lap when I felt the man next to me pushing towards my side. A few minutes later I felt his hand sliding up my thigh from under my school uniform. I was 14.”
"நான் எனது புத்தகப் பையை மடியில் வைத்தவாறு பஸ்ஸில் அமர்ந்திருக்கும் போது எனக்கு அருகில் இருந்த மனிதன் என்மீது சாய்வதை உணர முடிந்தது. சில நிமிடங்கின் பின் எனது சீருடைக்குக் கீழிருந்து அவனது கை என் தொடையை நோக்கி நகர்வதை உணர்ந்தேன். அப்போது எனக்கு வயது 14."
“As nurses, we have to work nights. After such sleepless nights, we get into the bus feeling very tired and we try to find a vacant seat to get some rest. It is natural to get sleepy. One such a day, the person who sat beside me who was well-dressed and looked about 45 years old, was unnecessarily touching me. As I objected, he told me to travel by private vehicle. This incident made me very uncomfortable and anxious.”
"தாதியர் என்ற வகையில் நாம் இரவு நேரத்தில் பணியாற்ற வேண்டும். அவ்வாறான நித்திரையற்ற இரவுப் பணியின் பின்னர் களைப்புடன் பஸ்ஸில் ஏறி காலியாகின்ற ஒரு இருக்கையைத் தேடி கொஞ்சம் எங்களை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ளவே முயற்சிப்போம். அப்போது உறக்கம் வருவது இயல்பு. அவ்வாறான ஒரு நாளில் எனக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்த நன்றாக ஆடையணிந்த 45 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு நபர் அனாவசியமாக என்னை உரசிக் கொண்டிருந்தார். நான் அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்த போது, என்னை சொந்த வாகனத்தில் பயணிக்குமாறு சொன்னார். இந்த சம்பவம் என்னைப் பெரும் சங்கடத்துக்கும் கவலைக்கும் உள்ளாக்கியது."
“I have been selling vegetables in the village fair for the better part of my life; I am a grandmother and everyone knows me as the aunty who sells vegetables.
One busy day, a tall man came to buy vegetables from me. He was loud and was with his fellow men who were laughing at something. While I was looking for his balance, he leaned over and touched my breast. His fellow men started laughing even louder.
I screamed in panic and the other vendors rushed to my help. I was angry, hurt, and baffled! I tried explaining to the crowd what happened, but before anyone else could respond, the man said “oh come on it was a joke!” and cackled along with his gang.
"எனது வாழ்க்கையை சிறப்பாகக் கொண்டு நடத்துவதற்கு கிராமத்து சந்தையில் காய்கறி வியாபாரம் செய்கின்றேன். நான் ஒரு பாட்டி, காய்கறி விற்கும் மாமி' என்றால் என்னை எல்லோருக்கும் தெரியும்.
அன்று வேலை சற்று அதிகமாக இருந்த ஒரு நாள். நெட்டையான ஒரு மனிதர் என்னிடம் காய்கறி வாங்க வந்தார். அவர் சத்தமாகப் பேசியதுடன் அவரைச் சூழ இருந்தவர்கள் எதற்காகவோ சிரித்துக் கொண்டிருந்தனர். நான் அவருக்குக் கொடுக்க வேண்டிய மிச்சக் காசை எண்ணிக் கொண்டிருந்த போது அவர் குனிந்து எனது மார்புகளைத் தொட்டுவிட்டார். அவரைச் சுற்றியிருந்தவர்கள் மேலும் உரத்த குரலில் சிரிக்கத் தொடங்கினர்.
நான் அச்சத்தோடு கூச்சலிடவே மற்ற வியாபாரிகள் எனக்கு உதவுவதற்காக ஓடிவந்தனர். நான் ஆத்திரமும் வருத்தமும் அடைந்ததுடன் குழப்பமுற்றேன். கூடிய கூட்டத்திற்கு என்ன நடந்தது என்பதை விளக்க முயற்சித்தேன். வேறு யாரும் பதிலளிப்பதற்கு முன் 'ஐயோ இது ஒரு வேடிக்கைதானே' என அவனது கும்பலுடன் சேர்ந்து அந்த மனிதன் கேலி செய்தான்."
Police Women in Uniform
“I have loved the police uniform since childhood, it felt so powerful and respectful. I was fascinated by how people salute you when you wear one. Little did I know how hard it is for women to climb up the ladder in the police service. We are often seen as subordinate to men, no matter how well-qualified we are. We have quotas for positions which means only a limited number of women officers will be promoted to some carders, the others will have to wait for the next turn. Men in the police force has no such limitations.”
"சிறுவயது முதலே பொலிஸ் சீருடையை நான் பெரிதும் விரும்பினேன். அது மிகவும் சக்தி வாய்ந்ததும் மரியாதைக்குரியது எனவும் நினைத்தேன். அதை அணியும் போது மக்கள் அதற்குக் கொடுக்கும் மரியாதையால் நான் கவரப்பட்டேன். பொலிஸ் சேவையின் போது பெண்கள் முன்னேறி செல்வது எந்தளவிற்குக் கடினமானது என்பது எனக்குத் தெரியாது. நாம் என்னதான் சிறப்புத் தகைமைகளைப் பெற்றிருந்தாலும் எப்போதும் ஆண்களை விடக் குறைவாகவே மதிப்பிடப்படுகின்றோம். எமக்கு சில பதவிகளுக்கான ஒதுக்கீடுகள் உள்ளன. அதாவது, குறிப்பிட்ட எண்ணிக்கையிலான பெண் உத்தியோகத்தர்கள் மட்டுமே சில சேனைகளுக்கு பதவியுயர்த்தப்படுவார்கள். மற்றவர்கள் அடுத்த முறை வரும் வரை காத்திருக்க வேண்டும். பொலிஸ் படையின் ஆண்களுக்கு அவ்வாறான எந்தவொரு வரையறையும் கிடையாது."
“We were asked to come to school at 6.00 in the morning for football practice. Our football coach watched us change from our sports attire into the school uniform after the practices. We did not think of it as bad since he was our fathers’ age. One day when it was only me and one other friend, he asked us to lower our blue shorts so that he could touch our genitals. We were 14 and it was in the school gym.
Our coach was later taken to the police. At that age, we did not realize what he had done wrong. But because he was arrested, we never played football in school again, we never got a new coach.”
"காற்பந்து பயிற்சிக்காக பாடசாலைக்கு காலை 6.00 மணிக்கு வரச் சொன்னார்கள். பயிற்சி முடிந்த பின் நாங்கள் விளையாட்டு உடைகளை மாற்றி பாடசாலை சீருடையை அணியும் போது எங்களுடைய காற்பந்து பயிற்றுவிப்பாளர் நாங்கள் உடை மாற்றுவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். அவர் எங்களுடைய அப்பாமாரின் வயதை ஒத்தவர் என்பதால் நாங்கள் அதனைத் தவறாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஒருநாள் நானும் எனது இன்னொரு நண்பனும் இருக்கின்ற போது, அவர் எங்களுடைய பிறப்புறுப்புகளை அவர் தொடக்கூடியவாறு எமது நீல அரைக்காற் சட்டைகளை கீழே இறக்கச் சொன்னார். அப்போது எங்களுக்கு 14 வயது. பாடசாலை உடற்பயிற்சிக் கூடத்தில்தான் அது நடந்தது.
எங்களுடைய பயிற்றுவிப்பாளர் பின்னர் பொலிசாரால் கொண்டு செல்லப்பட்டார். அந்த வயதில் அவர் என்ன தவறு செய்தார் என்பதை எங்களால் உணரமுடியவில்லை. ஆனால் அவரது கைதுக்குப் பின்னர், நாங்கள் எங்களுடைய பாடசாலையில் மறுபடியும் ஒருபோதும் காற்பந்து விளையாடவில்லை. எங்களுக்கு புதிய பயிற்றுவிப்பாளரும் கிடைக்கவில்லை.’"
“I used to dress like the rest until I started noticing how men would stare at girls’ asses and boobs, especially in the buses. So, I decided to wear a Burkha that was twice my size. But that did not stop a man from grabbing my butt and running away into a crowded road. What more should I wear to cover myself?”
"பெண்களின் பிட்டங்களையும் மார்பகங்களையும் ஆண்கள் குறிப்பாக பஸ் வண்டிகளில் எப்படி வெறித்துப் பார்க்கின்றார்கள் என்பதை அவதானிக்கும் வரை நான் மற்றவர்களைப் போலவே உடையணிந்தேன். அந்தப் பார்வையையை உணர்ந்த பின்னரே நான் என்னை விட இருமடங்கு பெரிதான புர்காவை அணியத் தீர்மானித்தேன். ஆனால் ஒரு மனிதன் நெரிசல்மிக்க வீதியொன்றில் என் பிட்டத்தைத் தொட்டுவிட்டு ஓடுவதை புர்காவால் நிறுத்திவிட முடியவில்லை. என்னை மறைத்துக் கொள்ள இதைவிட நான் எதைத்தான் அணிவது?"
“I was living with my 1-year-old daughter in our home in Vavuniya when 6 men in civilian clothes came and asked me to accompany them to the police station. I was taken in a van and brought to an abandoned house. I was wearing a salwar kameez and had a shawl. A police official started pulling at my shawl. I moved back a little and he came closer and said, “Don’t shout. I will kill you if you shout.” He chained my handcuffs to a chair so I couldn’t move. He tore my shirt and tried to remove my shalwar. I kept shouting and crying, but he was stronger than me. He raped me. When he finished he went outside. A second official came to the room. He raped me too. The second official smoked cigarettes and he burned my breast, my inner thighs and legs. Both men beat me. They bit my breast and my thighs. The official who raped me first warned me not to tell anybody about this. They told me they would kill my husband. I started bleeding very heavily. I think I was pregnant prior to the rape and miscarried.”
"நான் எனது 1 வயது மகளுடன் வவுவனியாவில் எங்கள் வீட்டில் வசித்து வந்தேன். சாதாரண உடையணிந்த 6 பேர் என்னை அவர்களுடன் பொலிஸ் நிலையத்திற்கு வருமாறு சொன்னார்கள். நான் ஒரு வேனில் ஏற்றப்பட்டு பாழடைந்த வீடொன்றுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டேன். நான் சல்வார் கமிஸ் அணிந்து துப்பட்டாவும் இட்டிருந்தேன். ஒரு பொலிஸ்காரர் எனது துப்பட்டாவை தொட்டிழுத்தார். நான் சற்றே பின்னோக்கி நகர்ந்தேன். அவர் எனக்கு அருகில் வந்து 'கத்தாதே, சத்தம் போட்டால் உன்னைக் கொன்றுவிடுவேன்' என்ற மிரட்டினார். நான் அசைய முடியாதபடி எனது கைவிலங்கை நாற்காலியோடு சேர்த்துப் பொருத்திவிட்டார். அவர் எனது சட்டையைக் கிழித்து சல்வாரைக் கழற்ற முற்பட்டார். நான் சத்தமிட்டேன், அழுதேன். ஆனால் அவர் என்னைவிட வலிமையானவராக இருந்தார். அவர் என்னை பலாத்காரம் செய்தார். அவரது தேவை முடிந்ததும் வெளியே போனார். இரண்டாவது உத்தியோகத்தர் அறைக்குள் வந்தார். அவரும் என்னை பலாத்காரம் செய்தார். அந்த இரண்டாவது உத்தியோகத்தர், புகைப்பிடித்ததுடன் சிகரட்டினால் எனது மார்பகங்களையும் தொடை இடுக்குகளையும் கால்களையும் சுட்டார். இரண்டு ஆண்களும் என்னை அடித்தார்கள். அவர்கள் எனது மார்பகங்களையும் தொடைகளையும் கடித்தார்கள். என்னை பாலியல் வல்லுறவுக்குள்ளாக்கிய இரண்டு உத்தியோகத்தர்களும் முதலில் என்னை இதனை யாருக்கும் சொல்லக் கூடாது என எச்சரித்தார்கள். அவர்கள் எனது கணவரைக் கொலை செய்வதாகச் மிரட்டினார்கள். எனக்கு மோசமான இரத்தப் போக்கு ஏற்பட்டது. நான் பாலியல் வல்லுறவுக்கு உள்ளாவதற்கு முன்னர், கர்ப்பமாக இருந்து கரு கலைந்திருக்கலாம் என நினைக்கின்றேன்."
“During the first year of university we were forced to wear skirts, collared blouses and rubber slippers by the ‘seniors’. We were all given ‘cards’ (alternative names) which always had meanings that suggest sexual innuendos. We were asked to stand up on desks and explain the meaning of our ‘cards’ in front of the entire batch; and was bullied if we refused.
I remember hating the outfit even back then. I still hate it. Those clothes made me look older; they were baggy; they did not fit me; most of all they reminded me of the ragging. It ruined my entire university experience which otherwise could have been one of the most pleasant memories.”
"எமது பல்கலைக்கழகத்தின் முதலாம் ஆண்டில், பாவாடையும், கொலர் வைத்த பிளவுசும் இறப்பர் செருப்பும், அணியுமாறு எமது சிரே ஷ்ட மாணவர்களால் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டோம். எம் அனைவருக்கும் மறைமுகமான பாலியல் ரீதியான பட்டப்பெயர்கள் வழங்கப்பட்டன. மேசை மீது ஏறி நின்று அந்த பட்டப் பெயருக்கான அர்த்தத்தை ஒட்டுமொத்த அணிக்கு முன்னால் விளக்கச் சொல்லிக் கேட்பார்கள். மறுத்தால் துன்புறுத்துவார்கள்.
அப்போதும் அந்த ஆடையை நான் வெறுத்தது நினைவிருக்கிறது. இப்போதும் அதை நான் வெறுக்கின்றேன். அந்த ஆடைகள் எனக்கு வயதான தோற்றத்தைத் தந்தன. அவை தளர்வாக இருந்தன. அவை எனக்குப் பொருத்தமாக இருக்கவில்லை. அனைத்துக்கும் மேலாக அவர்கள் பகிடி வதையை நினைவூட்டினார்கள். இது எனது ஒட்டுமொத்த பல்கலைகழக அனுபவத்தையும் இல்லாதொழித்துவிட்டது. இல்லையேல் அது மிகவும் மகிழ்ச்சிகரமான நினைவுகளில் ஒன்றாக அமைந்திருக்கும்."
“My daughter was in kindergarten when she told my wife that their van uncle lets them play with “his special snake”. The story sounded a little too fishy to be dismissed as an innocent one. My wife and I were left with shivering knees and were dumbfounded when we realized what she meant.
We were both very careful to not scare the 4-year-old. However, we spoke with the parents of the other children who travel in the same van who corroborated the story. The driver had told the children not to tell anyone about it since it was a secret game they played.
To this date I blame myself for taking the time to pick up the child from kindergarten myself.”
"என்னுடைய மகள் சிறுவர் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போகும் போது எனது மனைவியிடம் அவர்களுடைய வேன் அங்கிள் 'அவருடைய வித்தியாசமான பாம்புடன்' தங்களை விளையாட விடுவதாகச் சொல்லியிருக்கிறாள். அந்தக் கதையை ஒரு அப்பாவித்தனமான கதை என ஒதுக்கிவிட முடியாது. அவள் சொல்வதன் அர்த்தம் புரிகையில் நானும் எனது மனைவியும் திகைப்பில் ஆழந்ததுடன் கால்கள் நடுங்கத் தொடங்கிவிட்டன.
நாம் இருவரும் அந்த 4 வயதுக் குழந்தையை பயமுறுத்தாதிருப்பதில் கவனமாக இருந்தோம். எவ்வாறாயினும் நாங்கள் அதே வேனில் பயணித்த ஏனைய பிள்ளைகளின் பெற்றோரிடம் பேசி இந்தக் கதையை உறுதி செய்தோம். அந்த சாரதி இதைப் பற்றி யாருக்கும் சொல்லக் கூடாது என்றும் இது இரகசியமாக விளையாடும் விளையாட்டு என்றும் பிள்ளைகளுக்குச் சொல்லியிருக்கிறார்.
சிறுவர் பள்ளிக் கூடத்திலிருந்து பிள்ளையை நானே அழைத்துவர நேரம் ஒதுக்காதிருந்தமைக்காக இன்றும் என்னை நானே குறைகூறிக் கொள்கின்றேன்."
“I was six months pregnant when my then-husband came home drunk and hit me. He grabbed me by my maternity frock. I was really scared that it would harm the baby. I was stitching garments for the new baby when he used filthy words and accused me.
This is not the first time he did this, I don’t think this would be the last time either. It’s as if he is jealous of the baby - he thinks I am focusing on the baby more than on him.”
"நான் ஆறுமாத கர்ப்பமாக இருந்த போது எனது கணவர் குடித்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்து என்னை அடிப்பார். அவர் எனது கர்ப்பகால ஆடையைப் பற்றி இழுப்பார். அப்போது எனது குழந்தைக்கு ஏதாவது ஆகிவிடுமோ என மிகவும் பயப்படுவேன். அவர் என்னை மோசமான வார்த்தைகளால் திட்டுகின்ற போது நான் எனது குழந்தைக்காக ஆடைகளைத் தைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.
அவர் இவ்வாறு நடந்துகொள்வது முதற் தடவையல்ல. இதுவே கடைசித் தடவையாகவும் இருக்கும் என நினைக்கவில்லை. அவர் குழந்தை மீது பொறாமைப்படுகின்றார். அவரை விட நான் குழந்தை மீது அதிக கவனம் செலுத்துவதாக அவர் நினைக்கிறார்."
“My aunt’s husband wanted to ‘check’ my pendant. In doing so he pulled my swimsuit down to see my cleavage.
I felt so helpless, he was almost my father’s age and had a daughter a few years younger to me. I knew I couldn’t tell my family about it. They would accuse me of lying. I always avoid that uncle now at family gatherings.
I have never worn that swimsuit again since it reminds me of that incident.”
"எனது மாமியின் கணவருக்கு எனது கழுத்திலிருந்த பதக்கத்தைச் சரிபார்க்க தேவை ஏற்பட்டது. அதற்காக அவர் எனது நீச்சல் உடையை கீழே இழுத்து என்னுடைய மார்பகப் பிளவுகளைப் பார்த்தார்.
நான் ஆதரவற்ற நிலையை உணர்ந்தேன். அத்துடன் அவர் என்னைவிட சில வருடங்கள் இளைமையான மகளொருவருக்கும் தந்தையாவார். கிட்டத்தட்ட எனது அப்பாவின் வயதை ஒத்தவர். இது பற்றி எனது குடும்பத்தவர்களிடம் சொல்ல முடியாது என்பது எனக்குத் தெரியும். நான் பொய் சொல்வதாக என்னைக் குற்றம் சொல்வார்கள். குடும்ப ஒன்றுகூடல்களின் போது இப்போது அவரை நான் பெரிதும் தவிர்த்து வருகிறேன்.
அந்த நீச்சல் உடை அந்த சம்பவத்தை எனக்கு நினைவூட்டுவதால் நான் அதனை ஒருபோதும் அணியவேயில்லை."
Victim-survivors are often asked the question --- ‘What Were You Wearing’ ---- and therefore, one of the main purposes of this exhibition is to dispel the myths victim blaming and stereotyping that clothing somehow invites sexual assault’ – as it very often leads to revictimization of victim-survivors when they come forward to report.
We hope that this visual exhibition brings about due awareness so that anyone can get the help and support they need instead of being blamed for something that they did not cause or initiate.
Locations
