მიმოხილვა

ოცდაათი წლის მანძილზე, საქართველომ ბევრს მიაღწია გენდერულად მგრძნობიარე პოლიტიკის შემუშავებისა და გენდერულად თანასწორი სოციალური თუ ეკონომიკური პრაქტიკის დამკვიდრების გზაზე. თუმცა, საზოგადოებაში არსებული სტერეოტიპები და სოციალური უთანასწორობა ხელს უშლის რეალური თანასწორობის მიღწევას.

ქალთა არასაკმარისი ჩართულობა პოლიტიკურ და ეკონომიკურ საქმიანობაში კვლავ გამოწვევაა.

პარლამენტში წევრ ქალთა წილი 19 პროცენტს არ აღემატება (2023), ხოლო ადგილობრივ თვითმმართველობაში 24 პროცენტს (2023). 

2024 წელს, გაუქმდა გენდერული საარჩევნო კვოტირება, რომლის შემოღება ერთ-ერთი წარმატებული ნაბიჯი იყო ქალთა პოლიტიკური მონაწილეობის გაზრდისა და გენდერული თანასწორობის მიღწევის გზაზე.

საქართველოში მცხოვრებ ქალთა დაახლოებით 60 პროცენტი ფორმალური დასაქმების სექტორს გარეთაა დარჩენილი. ბოლო წლებში გამოქვეყნებული კვლევებით ირკვევა, რომ ეკონომიკურად აქტიური საწარმოების მფლობელთა შორის ქალები მხოლოდ მესამედს შეადგენენ, ხოლო კერძო კომპანიების მმართველობაში 16.5 პროცენტით არიან წარმოდგენილნი (UN Women/ILO, 2023).

2023 წელს, საშუალო ყოველთვიურმა გენდერულმა სახელფასო სხვაობამ 20.9 პროცენტი შეადგინა, რაც 2.1 პროცენტით ნაკლებია 2022 წლის მონაცემებთან შედარებით. სახელფასო სხვაობა მერყეობს 41.6 პროცენტიდან ხელსაქმისა და ვაჭრობის სექტორებში, 12.9 პროცენტამდე გაყიდვებისა და მომსახურების სექტორებში (GEOSTAT, 2023). 

გენდერული ნიშნით ჩადენილი ძალადობის სტატისტიკა კვლავ საგანგაშოა. 15-69 წლის ასაკის ქალებისა და გოგოების 50.1 პროცენტი ამბობს, რომ ერთხელ მაინც განუცდია გენდერული ნიშნით ძალადობა (UN Women). 

ამავდროულად, გაეროს მიერ 2020 წელს ჩატარებული კვლევა ცხადყოფს, რომ საქართველოს საზოგადოება სულ უფრო მეტ მნიშვნელობას ანიჭებს თანასწორობისა და ჩართულობის პრინციპების დაცვას. კაცების სამი მეოთხედი ამბობს, რომ მენეჯერ ქალთან მუშაობა მათთვის სავსებით მისაღებია, ხოლო ყველა გამოკითხულთა 60 პროცენტი მიიჩნევს, რომ ქალთა აქტიური ჩართულობა პოლიტიკაში ქვეყნისთვის სასიკეთო იქნებოდა (UNDP/UNFPA, 2020).