მიმოხილვა

საქართველომ ბევრს მიაღწია გენდერულად მგრძნობიარე პოლიტიკის შემუშავებისა და გენდერულად თანასწორი სოციალური თუ ეკონომიკური პრაქტიკის დამკვიდრების გზაზე. თუმცა, საზოგადოებაში არსებული უთანასწორობა და სტერეოტიპები ხელს უშლის რეალური გენდერული თანასწორობის მიღწევას.

ქალთა არასაკმარისი ჩართულობა პოლიტიკურ და ეკონომიკურ საქმიანობაში კვლავ გამოწვევაა. 

პარლამენტში წევრ ქალთა წილი 19 პროცენტს არ აღემატება (2020), ხოლო ადგილობრივ ხელისუფლებაში 24 პროცენტს (2021). 2024 წელს, გაუქმდა გენდერული საარჩევნო კვოტირება, რომლის შემოღება ერთ-ერთი წარმატებული ნაბიჯი იყო ქალთა პოლიტიკური მონაწილეობის გაზრდისა და გენდერული თანასწორობის მიღწევის გზაზე.

ქალთა დაახლოებით 60 პროცენტი ფორმალური დასაქმების სექტორის გარეთაა დარჩენილი. ბოლო წლებში გამოქვეყნებული კვლევების მიხედვით, ქალები ეკონომიკურად აქტიური საწარმოების მხოლოდ მესამედს ფლობენ, ხოლო კერძო კომპანიების მმართველობაში 16.5 პროცენტით არიან წარმოდგენილნი (UN Women/ILO, 2023).

საქართველოში საშუალო გენდერული სახელფასო სხვაობა (Gender Pay Gap) 20.9 პროცენტს შეადგენს. მონაცემი მერყეობს 41.6 პროცენტიდან ხელსაქმისა და ვაჭრობის სექტორებში 12.9 პროცენტამდე გაყიდვებისა და მომსახურების სექტორებში (GEOSTAT, 2023). 

გენდერული ნიშნით ჩადენილი ძალადობის სტატისტიკა კვლავ საგანგაშოა. 

ამავდროულად, გაეროს მიერ 2020 წელს ჩატარებული კვლევა ცხადყოფს, რომ თანასწორობისა და ჩართულობის პრინციპები სულ უფრო მნიშვნელოვანია საქართველოს საზოგადოებისთვის. ოთხი კაციდან სამი ამბობს, რომ მენეჯერ ქალთან მუშაობა მათთვის სავსებით მისაღებია, ხოლო გამოკითხულთა 60 პროცენტი მიიჩნევს, რომ ქალთა აქტიური ჩართულობა პოლიტიკაში ქვეყნისთვის სიკეთის მომტანი იქნებოდა (UNDP/UNFPA, 2020).